Od lat rośnie liczba osób z nadmierną masą ciała i w konsekwencji cierpiących na choroby dietozależne, takie jak cukrzyca, nadciśnienie tętnicze czy choroby układu sercowo-naczyniowego. Okazuje się jednak, że nie tylko osoby z nadwagą i otyłością są narażone na choroby u podstawy których leży nieprawidłowa gospodarka węglowodanowa i lipidowa organizmu.  Zauważono, że zaburzenia metaboliczne występują nie tylko u osób z jawną otyłością brzuszną, ale także u osób z prawidłową masą ciała.

Indukcja zaburzeń metabolicznych nie koreluje tylko z nadmierną masą ciała. Może się także ujawniać pod wpływem innych czynników środowiskowych, takich jak nieprawidłowy sposób żywienia, nadmierny stres, przemęczenie czy brak aktywności fizycznej. Elementy te, nawet u osób szczupłych mogą prowadzić do kumulowania się wewnątrzbrzusznej, wisceralnej tkanki tłuszczowej. Osoby nieotyłe, z prawidłową masą ciała u których dochodzi do nadmiernego gromadzenia się tkanki tłuszczowej w okolicy brzucha i występowania podobnych zaburzeń metabolicznych jak u osób z nadmierną masą ciała określa się mianem metabolicznie otyłych z prawidłową masą ciała (MONW, metabolically obese normal-weight), a istotę tego zjawiska – zespołem metabolicznym u nieotyłych z nadmiernym gromadzeniem tłuszczu brzusznego.

Zwiększone gromadzenie się tkanki tłuszczowej w segmencie brzusznym spełnia istotną rolę w rozwoju insulinooporności. Osoby te charakteryzuje także większa powierzchnia brzusznej tkanki tłuszczowej oraz niższa beztłuszczowa masa ciała. Charakterystyczne dla tego zespołu są także nieprawidłowa glikemia i insulinemia na czczo oznaczana w teście doustnego obciążenia glukozą (OGTT, oral glucose tolerance test), mniejsza wrażliwość na insulinę, podwyższony wskaźnik HOMA (ocena insulinowrażliwości) oraz zaburzony profil lipidowy i węglowodanowy predysponujący do wystąpienia cukrzycy typu 2.